چارلز کُلسون: «ایمان ما زمانی به قویترین حد خود می رسد که ما خود را فاقد هرگونه دلخوشی و دلگرمی می بینیم. و در تاریکی مطلق، خودمان را متروک و رها شده حس می کنیم. ایمان ما، ایمانی خالص، ناب و واقعی نخواهد بود اگر بجای عبور از بیابان ها همیشه از گذرگاه های سبز و خرم عبور کند.»